Drie Schelpen
Geïnteresseerd in de roman 'Drie Schelpen'? Meld je hier aan voor de nieuwsbrief!
Lees je liever vanaf papier, klik dan hier.
20 - Spaces
Jeanine werkt geconcentreerd in haar nis bij Spaces aan de Vijzelstraat. Op haar oortjes een set van de Londense DJ's Eli & Fur. Ze beweegt nauwelijks waarneembaar op de ambient deep house met hun kenmerkende stemmen. De combinatie van de muziek met het typen van een voorstel voor de organisatie van een evenement in de Westergasfabriek is lastig, desondanks vliegen de woorden van het toetstenbord naar het beeldscherm.
Haar telefoon licht op. Het is Merel, zo'n beetje de enige die haar altijd mag storen. Zelfs haar broer staat lager op de ladder.
“Hey stoot!”, zegt ze, terwijl ze van haar plek loopt naar een belhokje, verderop in de ruimte.
Merel is uiterlijk de strenge lerares met strak haar en kenmerkende bril, na werktijd legt ze haar vermomming af en dat leverde haar de koosnaam op die Jeanine gebruikt. Ze geeft overigens geen les, hooguit leert ze zo nu en dan iemand een lesje.
Ze laat er geen gras over groeien en valt met de deur in huis. “Hoe ging je date Nina? Wanneer was dat, eergisteren?”
Jeanine zucht nadrukkelijk. “Drie keer niks, een oude vlam die kortstondig aanwakkerde na een onverwacht SMS-je om weer eens af te spreken - en waar ik op inging - doofde binnen enkele minuten. Ik worstelde me door een tergend langzaam verstrijkend uur heen, waarna ik de zitting beëindigde, nog voor het bij de prijs inbegrepen dessert. Hij nam kortgeleden afscheid van zijn trouwring, zag ik. Ik voel niets meer voor deze vent en wil niet als vluchtheuvel na een gestrand huwelijk fungeren. Ik pakte mijn tas, legde € 40 op tafel, stond op, streek door zijn haar en liet hem verbouwereerd achter!”
Merel schaterlacht om de duidelijke samenvatting.
‘Dat er in haar een ander vuurtje op een laag pitje brandt, wist Merel niet,’ dacht Jeanine.
“Of heeft Bart je nog in zijn greep?”
‘Oeps! Ze wist het wel. Ik kan ook niets voor haar verborgen houden. Vertel ik Merel de waarheid?'
“Nou, ik denk dat Bart wel wat voor me voelde, ja.” ‘Dat kon niet anders, hoewel hij tussendoor in Kosovo samenwoonde en een kindje met die vrouw kreeg.’ Ze volgt Bart op social media en ze reageerde net als hij nergens op. Vrienden op Facebook, de werkelijkheid kon niet beter verhuld zijn.
Merel stelt de hamvraag: “Dat vroeg ik niet, jij dan?”
Dat dwingt Jeanine een stap te zetten. Ze wachtte echter te lang.
“Right,” zei Merel. De pauze die Jeanine neemt legde Merel uit als ‘wie zwijgt, stemt toe’.
Jeanine probeert het nog wel: “Nou, nee, hij is al over de 40.”
Merel reageert stoïcijns: “Maar …? Jij bent nog 19 zeker?”
“Nee, zeker niet. Ik ben al een paar jaar dertigplusser."
Ze denkt even na en speelt open kaart. “Hij is aardig, attent, niet lelijk, ik vind alleen zijn ogen eng. Verder …” Ze kreeg het warm en haar hart klopte ineens een stuk vlotter. Ze zag Bart voor zich, die rossige kop met zo'n stomme bril.
“OMG!” Merel weet genoeg.
“Je houdt je kop erover hoor, niemand weet dit!” Vermoedelijk komt haar waarschuwing te laat, al staat Merel niet bekend als roddeltante. ‘Het is bovendien geen gerucht, dit is zo,' bedenkt ze in gedachten eerlijk tegen zichzelf.
“Hoe lang ben jij al verliefd?”
‘Ja, de te verwachten vragen naar details uiteraard.’ “Vanaf het eerste moment dat ik hem zag in 2009 en helemaal na onze ‘date’ toen hij me een gedichtje stuurde, in 2010.” ‘Dat was onverwacht lief en een beetje vreemd ook. Hij wilde toen, tijdens die afspraak bedoel ik, alles over me weten, mijn werk en hij informeerde terloops naar mijn liefdesleven. Eerlijk gezegd werd ik overrompeld door zijn onbeholpen vragen, zoveel oprechte aandacht van een man, ben ik niet gewend."
“Wow.” Merel weet even niets uit te brengen, iets daar haar zelden overkomt.
“Dat liefdesleven is er trouwens nog steeds niet," vervolgt Jeanine. "Ik kijk een beetje rond, ga af en toe met iemand mee of andersom. Enfin, je weet er alles van.” Jeanine en Merel hielden elkaar goed op de hoogte. Merel woonde al jaren samen met dezelfde man, met ontelbaar veel ups en downs.
“Je hebt hem laten bungelen?”, vraagt Merel door.
“Nee, ja, de deur resoluut dichtgegooid. Hij probeerde me gedistingeerd het hof te maken. Ik zag hem ervoor aan dat hij uiteindelijk mijn vader om mijn hand zou gaan vragen! Die zou een hartverzakking krijgen." ‘Hoewel,’ dacht Jeanine, ‘Vermoedelijk zou papa blij zijn dat zijn enige dochter een fijne partner trof.’
“Ja, dat denk ik ook.” Merel grinnikt, ze kent Jeanines familie goed.
“Hij bedoelde het gedichtje vriendschappelijk, tenminste dat schreef hij nadat ik 'm gefriendzoned had.”
“Ja, na een tik op zijn neus, doet ie een stap terug. Duh.”
“Als je dan de rest weet ...”
Dat triggerde Merel vanzelfsprekend. “De rest?”
“Hij deed lief en heerlijk dom tegelijk, ik vond het meteen zo … vertrouwd!” Nu brak ze. Een oog knipperde een traan weg, het andere volgde. “Ik stond notabene ervoor aan de overkant te kijken of hij er echt zou zijn en toen we afscheid namen had ik 'm bijna op de mond gekust en reed ik de verkeerde kant op in plaats van naar huis.”
“Ja, ja, de leuke iets oudere man. Ik snap het wel. Hij heeft geen dochters zeker?”
“Hoe zo?”, vraagt Jeanine.
“Nou dan gluren ze graag naar jongere partners, las ik ergens.”
“Hij heeft vier dochters, de oudste is een stuk jonger dan ik ben, voor zover ik weet”. Jeanine dacht alles van hem te weten, dat wilde ze Merel alleen niet toegeven.
“Heb je nooit gezegd dat je hem graag ziet?”
“Nee, dat durfde, durf ik niet. Hij gaat verder met zijn leven en ik met het mijne, ik bedoel, enfin je weet wat ik bedoel”
Merel wist wat Jeanine bedoelde.
“Je moet hem contacten. Duidelijkheid krijgen voor jou en voor hem.”
“Dan sta ik voor schut!”
“Nee hoor, hij gaat het begrijpen, misschien sluit hij je in zijn armen.”
‘Wat heb ik daaraan’, dacht ze eerst. O, wacht. Ja, dat zou mooi zijn, dan is het geregeld. Ze betrapte zich erop dat ze ineens pragmatisch dacht. Bart binnenhalen. Als het zo makkelijk was, waarom was het dan nog niet gebeurd? Ze moest ineens nodig plassen en brak het gesprek af.
“Merel ik moet gaan. Thanks voor je hulp. Je hoort gauw iets! Kus!”
"Oké chica. Spreek je later. Kus!”
In het toilet liet ze snel haar broek zakken en haar billen waren nog niet op de bril beland of de urine stroomde al tegen het porselein. ‘Wow, net op tijd.’
Terug op haar plek, via de koffiebar uieraard voor een flat white, kost het haar enige tijd om te focussen op het plan dat ze concipieert.
